بررسی ورزش برای دختران

الگوهای مشارکت ورزشی دختران در فعالیت بدنی و ورزش:

راهنمای بین­المللی فعالیت بدنی در کودکی و جوانی^[1] پیشنهاد می­کند که تمام جوانان در ورزش و سایر فعالیت­های جسمانی مشارکت داشته باشند، هر روز و یا بیشتر روز­ها از نظر جسمانی فعال باشند و در فعالیت­های جسمانی که دست­کم شدت متوسط داشته باشد شرکت کنند که در حدود یک ساعت طول بکشد(کوربین و پانگرازی[2]، 1998). در حالی­که برخی دختران مقدار فعالیت بدنی را انجام می­دهند، شواهد قابل­توجهی در نقاط مختلف دنیا وجود دارد که نشان می­دهد بیشتر دختران این میزان فعالیت را ندارند(تروست و همکاران[3]، 2002). تحقیقات نشان می­دهد سطوح فعالیت بدنی دختران با افزایش سن کمتر می­شود و تفاوت میزان مشارکت دختران وپسران در فعالیت بدنی بیشتر می­شود(بیلی و مارتین[4]، 1994). به عنوان مثال در یک تحقیق در آمریکا نشان داده شد که کاهش در میزان فعالیت بدنی در دوره راهنمائی 4/7درصد برای دختران و 7/2درصد برای پسران است( سالیس، 1993). تحقیق دیگری پیشنهاد می­کند که دختران نوجوان استرالیایی تقریبا 20درصد کمتر از پسران همسال خود فعال بودند. چون سبک زندگی غیرفعال با افزایش خطر بیماری­ها همراه است این نتایج نگران­کننده است(بوث و همکاران[5]، 1997).

[1] .International guidelines on physical activity in childhood and youth

[2] .Corbin and Pangrazi

[3] .Trost et al.

[4] .Bailey and Martin

[5] .Booth et al.

فوائد مشارکت ورزشی دختران

سلامت جسمانی:

فعالیت بدنی می­توان سلامت جسمانی دختران را از دو طریق بهبود ببخشد. نخست اینکه بر عوامل بیماری­زا در دوره کودکی و نوجوانی اثر می­گذارد. شواهد تحقیقی پیشنهاد می­کندکه ارتباط مثبتی بین فعالیت بدنی وکاهش عوامل اثرگذار بر  سلامت جسمانی دختران، شامل دیابت، فشار خون و توانائی استفاده از انرژی وجود دارد. دوم اینکه فعالیت بدنی می­تواند خطر بیماری­های قلبی را در زندگی آینده دختران کاهش دهد. ریشه­های برخی از بیماری­های بزرگسالی از جمله سرطان، دیابت و بیماری کرونر قلب در دوره کودکی می­باشد واز طریق فعالیت منظم در این دوران می­توان تاحدودی از بروز آن­ها جلوگیری کرد. همچنین فعالیت بدنی منظم در کودکی می­تواند به سلامتی استخوان کمک کند و از پوکی استخوان که اغلب بانوان را  آزار می­دهد جلوگیری کند(گروه سلامتی و خدمات انسانی آمریکا[1]، 1996).

به نظر می­رسد شیوع چاقی در بسیاری از کشورها در حال افزایش است و این افزایش به نظر می­رسد به طور خاص در دختران شهری، برخی اقلیت­های قومی و معلولان می­باشد. چاقی در دوره کودکی به طور کلی با دوعامل سلامت جسمانی و روانی در ارتباط است. فعالیت بدنی می­تواند یک برنامه کنترل وزن موثر در دختران باشد. در واقع تحقیقات اخیر پیشنهاد می­کند که هم برای پیشگیری و هم برای درمان چاقی دوران کودکی افزایش برنامه­های فعالیت بدنی مورد توجه قرار گیرد(کمبل و همکاران[2]، 2004).

سلامت ذهنی:

در سال­های اخیر شواهدی در زمینه شیوع بالای اختلالات ذهنی در میان نوجوانان و حتی کودکان مشاهده شده است، که شامل خودپنداره ضعیف، اضطراب و افسردگی تا اختلالات تغذیه­ای، سوءمصرف مواد و حتی خودکشی می­شود. دختران نوجوان به طور عمده در معرض اختلالات اضطراب و افسردگی هستند: دخنران پانزده ساله دوبرابر پسران هم­سن خود در معرض افسردگی هستند؛ همچنین دختران بیشتر از پسران در معرض خودکشی هستند(مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری­ها[3]،2002).

تحقیقات دو راه را که انجام فعالیت بدنی در سلامت ذهنی دختران دخیل است پیشنهاد می­کند. نخست اینکه شواهد تقریبا یکپارچه­ای وجود دارد که فعالیت بدنی منظم بر روی سلامت روانی دختران موثر است و در حقیقت برخی مطالعات پیشنهاد می­کند که پاسخ دختران به فوائد کوتاه مدت فعالیت بدنی، قوی­تر از پسران است. دوم اینکه مطالعات نشان داده­اند فعالیت بدنی می­تواند در کاهش سطوح مشکل­زای اضطراب و افسردگی مشارکت کند. شواهدی که فعالیت بدنی برای درمان افسردگی استفاده می­شود در حال جمع­آوری است و مطالعاتی که نشان می­دهد فعالیت­بدنی یک درمان موثر بر­ضد افسردگی است. همچنین تعدای از مطالعات غیرکلینیکی نشان داده­اند که سطوح بالاتر فعالیت بدنی با سطوح پائین­تر افسردگی در ارتباط است. انجمن بین­المللی روانشناسی ورزش فوائد سلامت ذهنی متعددی برای فعالیت بدنی، شامل کاهش میزان اضطراب، روان­رنجوری و اضطراب، سطوح کم تا متوسط افسردگی و انواع استرس  را مورد اشاره قرار داده است(تایلور و همکاران[4]، 2004).

[1] .US Department of Health and Human Services

[2] .Campbell et al.

[3] .Centers for Disease Control and Prevention

[4] .Taylor et al.

فوائد تحصیلی و آموزشی:

تعداد زیادی از تحقیقات نشان می­دهد که فعالیت بدنی در دختران تاثیر  مثبتی در موفقیت تحصیلی آنان دارد. تحقیقاتی که در دهه پنجاه میلادی در فرانسه انجام شده­اند نشان داده­اند که وقتی برنامه­های درسی مدارس 26درصد کاهش یافت و با برنامه­های ورزشی جایگزین شد، نه تنها نتایج تحصیلی افت نکرد بلکه مشکلات انضباطی کمتری مشاهده شد(هروت[1]، 1952). تحقیقات اخیر نشان می­دهد در بسیاری از کودکان و نوجوانان با افزایش فعالیت بدنی در مدارس، موفقیت­های تحصیلی در دانشگاه حاصل شده است. یک گزارش جدید از سه تحقیق طولی نشان می­دهد که کاهش برنامه درسی دانش­آموزان و جایگزین کردن آن با فعالیت بدنی، نه تنها عملکرد آموزشی دانش­آموزان را کاهش نمی­دهد بلکه آن را افزایش می­دهد(سالیس و همکاران، 1999). شواهد قابل ملاحظه­ای از ارتباط مثبت بین مشارکت دختران در ورزش و موفقیت های آموزشی بعدی آن ها وجود دارد. تحقیقات در آمریکا نشان می­دهد که دخترانی که در فعالیت­های ورزشی شرکت می­کنند، نسبت به دخترانی که در فعالیت­های ورزشی شرکت نمی­کنند، احتمال بیشتری دارد که در تحصیلات دانشگاهی موفق شوند. تحقیقات دیگر نشان داده­اند که مشارکت در ورزش در دختران باعث از بین رفتن کلیش­های جنسیتی در زمینه استعداد آکادمیک دختران شود و این کار را با بهبود عملکرد دختران در علوم و ریاضیات انجام دهد(هانسون و کراس[2]، 1999).

 

[1] .Hervet

[2] .Hanson and Kraus

سلامت جنسی:

حاملگی و بیماری­های جنسی بخش عمده ای از مشکلات را در سطح جهان به خود اختصاص داده­اند(سازمان بهداشت جهانی[1]، 2002). اگرچه تحقیقات در این زمینه کم است اما مطالعات اولیه صورت گرفته در ایلات متحده نشان داده­اند که  دختران نوجوانی که ورزش می­کنند تمایل کمتری به داشتن دوستان جنس مخالف متعدد دارند. تحقیقات جدیدی در حال مطالعه­ی تاثیر ورزش در نیرومند کردن دختران در جلوگیری از رفتارهای پرخطر جنسی می­باشند(کمیسیون اتحادیه اروپائی[2]، 1993).

[1] .World Health Organisation

[2] .Commission of the European Communities

– مشمولیت اجتماعی:

مشمولیت اجتماعی اغلب در ارتباط با محرومیت اجتماعی تعریف می‌‌شود. کمیسیون اروپا محرومیت اجتماعی را بعنوان فرآیندی تعریف می‌‌کند که طی آن افرادی مشخص به حاشیه جامعه رانده می‌‌شوند و به خاطر فقر، فقدان شایستگی های اساسی و فرصتهای مادام العمر یادگیری و یا تبعیض، از مشارکت کامل در جامعه محروم می‌‌شوند. این امر آنها را از شغل، درآمد و فرصتهای آموزش و پرورش و همچنین فعالیتها و شبکه های اجتماعی و انجمنی دور نگاه می‌دارد. آنها مجال اندکی برای قدرتمند شدن و تصمیم گیری دارند بنابراین قدرت چندانی برای اتخاذ رویه تصمیم­گیری در فرآیندهایی که ممکن است بنوعی بر زندگی روزانه آنها تأثیر بگذارد نداشته و از این جهت احساس ضعف می‌کنند (همان منبع). مبارزه برای مشمولیت اجتماعی دختران و مقابله با عوامل محرومیت اجتماعی توجه دولت­ها و سازمان­های­غیردولتی را به خود معطوف کرده است. برخی محققان استدلال کرده­اندکه ورزش نه­تنها منعکس کننده مشمولیت اجتماعی دختران باشد بلکه می­تواند دختران را بیشتر در فعالیت­های اجتماعی وارد کرده و از محرومیت اجتماعی آنان بکاهد. تعریف ورزش به عنوان یک فعالیت مردانه  سبب محرومیت حضور زنان از حضور در ورزش به عنوان یک فعالیت اجتماعی می­شود. بنابراین تجارب ورزشی مثبت و انجام فعالیت بدنی دست­کم پتانسیل مقابله با این محرومیت اجتماعی را در دختران را افزایش می­دهد و دختران را وارد دامنه گسترده­ای ازفعالیت­های اجتماعی و اقتصادی  شامل حس تعلق به تیم ، گروه یا باشگاه یا حضور در یک برنامه خاص می­کند و فرصتی را برای توسعه ظرفیت­ها و قابلیت­های ارزشمند فراهم می­کند و سرمایه اجتماعی را از طریق شبکه­های اجتماعی، همبستگی جمعی و غرور ملی افزایش می­دهد(میکل­رایت[1]، 2002).

مطالعات صورت گرفته در مورد زنانی که در فعالیت­های ورزشی مشارکت می­کنند، پیشنهاد می­کند که این زنان احساس اقتدار و توانائی­شان گسترش بیشتری یافته است. انجام فعالیت بدنی می­تواند احساس مالکیت بدن^[2] را در دختران تقویت کند، چون مشارکت در فعالیت­های ورزشی یک هویت عمومی قوی در دختران ایجاد می­کند. هرچه تعداد دختران مشارکت­کننده در فعالیت­های ورزشی افزایش یابد، به نظر می­رسد که گروه­های بیشتری تشکیل می­شوند که بتواند در جامعه آزادانه­تر و به طور مساوی با مردان فعالیت کنند. مشارکت دختران می­تواند معیارهای اجتماعی در مورد نقش­ها و قابلیت­های آنان را به چالش کشیده و تغییر دهد(بریدی و کان[3]، 2002).

[1] .Micklewright

[2] .Ownership of body

[3] .Brady, M. and Kahn

]]>