سازمان ها در دنیای تجاری امروز، نیازمند برنامه ریزی برای منابع سازمانی خود در تمام سطوح مدیریتی هستند. با توجه به روند رو به گسترش جهانی شدن، پیشی گرفتن عرضه بر تقاضا و افزایش رقابت در بازارهای جهانی، سازمان ها ناگزیر به پیوستن به بازارهای جهانی خواهند بود و برای انجام این کار وجود آمادگی لازم از جهات مختلف امری ضروری به نظر می رسد. از مهم ترین ابزارهای مورد استفاده جهت کسب این آمادگی می توان به عامل فناوری اطلاعات و ارتباطات اشاره کرد که به عنوان اصلی ترین زیر ساختار مورد نیاز به شمار می رود. از این رو لازم است تا سازمان های مختلف با سرمایه گذاری در زمینه فناوری اطلاعات و ارتباطات تلاش کنند تا به مزیت رقابتی دست یابند. یکی از ابزارهای مهم فناوری اطلاعات و ارتباطات که نقش مهمی در یکپارچگی اطلاعات و عملیات موجود در سازمان ها دارد و امکان پیوستن به بازارهای جهانی را فراهم می سازد، سیستم برنامه ریزی منابع سازمان است که در حال حاضر به عنوان یکی از مهم ترین ابزارهای برنامه ریزی و مدیریت در جهان مطرح شده است. سیستم برنامه ریزی منابع سازمان با پوشش دادن شکاف های اطلاعاتی در سراسر سازمان، فعالیت های اساسی آن را بهبود می دهد و بستر لازم برای یکپارچه کردن کامل بخش ها و واحدهای سازمان را فراهم می آورد و از اهداف سازمان پشتیبانی می نماید. بدین ترتیب، قابلیت سازگاری سازمان در محیط های درحال تغییر، و توانمندی آن در واکنش سریع به نیازهای تغییریافته و جدید، افزایش می یابد. این بدان معنی خواهد بود که بخش قابل ملاحظه ای از سرمایه گذاری سازمان ها در زمینه فناوری اطلاعات و ارتباطات به سمت پروژه خرید و نصب سیستم برنامه ریزی منابع سازمان گرایش پیدا خواهد کرد. بر این اساس محققین باید تلاش های خود را در زمینه توسعه چارچوب ها و روش های مناسب استقرار موفق این سیستم دنبال نمایند (Kakouris and Polychronopoulos, 2005).
استقرار به معنی فرایندی است که با تصمیم از سوی مدیریت جهت نصب یک سیستم اطلاعاتی سازمانی آغاز می گردد و زمانی خاتمه می یابد که سیستم به عنوان یک جز کامل از سیستم اطلاعاتی سازمان کار می کند. استقرار سیستم عبارت است از فرایند توسعه موارد کسب و کار و برنامه ریزی پروژه، پیکربندی و نصب بسته نرم افزاری و بهبود فرایند های کسب و کار. مطالعه ادبیات موضوع نشان می دهد که تنها بخشی از سازمان های بزرگ قادر به نصب موفقیت آمیز این سیستم هستند و بسیاری از سازمان ها در استقرار سیستم برنامه ریزی منابع سازمان با شکست مواجه می شوند (Sanchez et al., 2009; Malhotra and Temponi, 2010; Enquist and Juell-Skielse, 2010). چرا که استقرار سیستم برنامه ریزی منابع سازمان از جهات بسیاری با استقرار سایر سیستم های اطلاعاتی متفاوت است. بر خلاف سایر سیستم ها استقرار این سیستم نیازمند تمرکز بر فرایندهای کسب و کار و منابع انسانی به جای توجه به مسائل فنی و سیستمی است. علت این امر در تغییرات وسیع ایجاد شده در جریان کار، ساختار سازمانی، فرهنگ سازمان، روش انجام کار افراد سازمان و رویه های مدیریت است که سبب می شود تا سازمان در موقعیت مناسبی برای کسب منافع حاصل از استقرار سیستم نباشد. همچنین فرایندهای کسب و کار و سیستم نیز در خلال استقرار سیستم می توانند تغییر کنند که سبب می شود تا منافع مشاهده شده و مورد انتظار از سیستم به سختی برای سازمان قابل ادراک باشد (Kumar et al., 2003; Vandaie, 20008; Sawah et al., 2008; Yusuf et al., 2004; Hallikainen et al., 2009; Botta-Genoulaz and Millet, 2005). لذا مدیریت باید به صورت مستمر ارزیابی دقیق از سیستم داشته باشد تا تعیین کند که آیا استقرار سیستم موفقیت آمیز بوده است یا خیر (Zhang et al., 2005; Ptak, 2004). بنابر این از آن جا که روز به روز بر تعداد سازمان هایی که اقدام به نصب این سیستم می نمایند افزوده می شود، تحقیقاتی در حوزه نصب و استقرار آن ها جهت کاهش احتمال شکست و افزایش موفقیت آن صورت گرفته است (Ifinedo, 2008; Kayas et al., 2008). بر این اساس متغیرهای متعددی که در این تحقیقات جهت ارزیابی موفقیت استقرار سیستم بیان گردیده است، در ادامه تشریح خواهند شد.
]]>
