افراد به سمت رشتههای هدایت میشوند که از نظر جسمانی، فیزیولوژیکی و روانی برای آنان مناسب تر است.
گزینش افرادی که دارای استعداد ذاتی در ورزش هستند موجب کاهش زمان مورد نیاز برای دستیابی به عملکرد سطح بالا میشوند.
باعث صرفه جویی در کار، انرژی و تواناییهای مربی و همچنین افزایش کارآیی برنامه های تمرینی مربی میشوند.
باعث افزایش تعداد ورزشکارانی میشود که مایلند به عملکرد سطح بالا دست پیدا کنند. این مهم باعث افزایش حس رقابت طلبی میشود. که نتیجه آن داشتن یک تیم ملی قویتر است که میتواند عملکرد بینالمللی بهتری داشته باشد.
ورزشکاران زمانیکه با علاقه به تمرین یک رشته ورزشی میپردازند احتمالاً نتایج بهتری را مینوانند کسب نمایند و این امر مانع از سرخوردگی ورزشکار به علت شکست میشود.
فرصت ایجاد ارتباط با اساتید ورزش، که میتوانند در زمینههای تمرین و ارزشیابی منظم ورزشکاران کمک کنند، افزایش مییابد.
سلامت جسمانی و عمومی افراد بیشتر تضمین میشود.
بسیاری از ورزشکاران جوان به دلیل بی اطلاعی از ویژگیهای خاص خود رسیدن به سطح ورزشکاران خوب را از دست میدهند و به رشتهی ورزشی که میتوانند در آن به شکوفایی برسند هدایت نمیشوند. استعدادیابی ورزشی از این امر جلوگیری و ورزشکاران جوان را به سمت رشته ورزشی مناسب هدایت میکند (بومپا، 1999).
]]>