تولد یکی از برندگان آینده نوبل صلح، بیل گیتس رو شادباش می گیم. اون حالا ۶۲ ساله می شه. از بین خیلی از نتیجه های ایشون به گمونم باید به این مورد اشاره کنیم که ایشون ظهور استیو جابزی رو که در خاطر داریم، شدنی کرد.
چون بدون بیل، شاید استیو باید پس از برگشتش از تبعید، به تماشای سقوط و ویرانی اپل می نشست. نه آیپادی، نه آیتونزی، نه آیفونی، نه آیپادی و شاید نه مکینتاشی.
پس از مرگ استیو، بعضی تلاش کردن از موقعیت استفاده کرده و به مقایسه جابز و گیتس بپردازند، و معمولا همه امتیازات رو از اون استیو می دونستن و هر شک و شبه س ای رو به بیل نسبت می دادن.
اما این درست نبود.
دلمون نمی خواد استیو رو از همه اون خوبیا به دور بدونیم. اما واقعا شما بهتر می دونین کدوم یکی همسایه شما باشن؟ کسی که ایشون رو بیشتر به خاطر دایره دستکاری واقعیت و تند مزاجی ایشون رو به خاطر می آوردن؟ یا کسی که میلیاردها دلار از ثروتش رو خرج نابودی فلج کودکان و مالاریا کرده؟
شما کسی رو بهتر می دونین که از قبول کردن سرپرستی و وظیفه بابایی بچه اولش طفره می رفت، یا مردی که تبدیل به یکی از افراد متخصص در بیماریای گرمسیری و حاره ای شده و تونسته خیلی از کودکان آفریقایی رو نجات دهد؟
شما ترجیج می دید با فردی نشست و برخواست داشته باشین که Warren Buffet (یکی از پولدار ترین آدمای دنیا) رو راضی کرد ثروت خود رو ببخشد، یا کسی که حتی چیزی از دارایی خودشو هم صرف کارای خیریه نکرد؟
بیل گیتس طی سالها بارها به ناحق مورد تهمت و بد و بیرا واقع شد، اما زمونه با ایشون مهربون بود. نوادگان ما گیتس رو به خاطر دارن، نه به خاطر مایکروسافت، بلکه واسه درمان بیماریا، کمک به فقرا و بهتر شدن وضعیت آموزش. و به خاطر همین میشه مطمئن بود که ایشون و همسرش، ملیندا، نوبل صلح رو برنده می شن.
و البته خیلی از دیدگاه های غیر رقابتی، گیتس رو واسه اون چیزی که واقعا در اپل اتفاق افتاده مقصر می دونن. از جمله اینکه از لحاظ آنتی-تراست، اپل واسه کنترل کامل به همه اکوسیستم، سرگرمیا و اطلاعاتش ممکنه مقصر شمرده شه.
اما اپل یه لایه جذاب و زیبای خارجی داره که مردم رو خوشحال می کنه و مشتریان خیلی شکایتی از اون ندارن. مانند خیلی از ما که با هم در شادی مون از اکوسیستم اپل شریکیم.
بیل گیتس هیچ وقت تلاش نکرد تا همه پلتفرمش رو در تسلط خود داشته باشه، اونم به اندازه ای که استیو جابز خودشو دارای این حق می دونست که پادشاه اپل باشه.
بذارین به این داستان برگردیم که بیل اجازه داد استیوی ما تو ذهن داریم، به وجود بیاد:
بدون تزریق پول مایکروسافت، خیلی راحت ممکن بود که نه آیتونزی به وجود بیاد، نه آی پادی، نه آیفونی و نه آیپدی. و نه استیوی که ما به خاطر سپرده ایم. اگه در سال ۱۹۹۷ مایکروسافت ۱۵۰ میلیون دلار در اپل سرمایه گذاری نمی کرد، و هم اینکه پیشرفت و تولید مک آفیس در آینده رو تضمین نمی کرد، اپل امروزه نمی تونست وجود داشته باشه.
نجات اپل رو از نظر منطقی میشه بدترین سرمایه گذاری تموم دوران مایکروسافت دونست، نجات شرکتب که بعدا به بدترین کابوس رقابتی مایکروسافت تبدیل شد. جابز بعدا گفت اپل وقتی به زندگی برگشت که تنها ۹۰ روز تا ورشکستگی فاصله داشت.
بیل گیتس و مایکروسافت انقلاب پی سی رو شعله ور کردن و کامپیوترای کوچیک رو به مهمترین بخش زندگی ما تبدیل کردن. جابز هم چیزی که رو که گیتس و مایکروسافت شروع کرده بودن، بهتر کرد. البته بعد از اینکه مایکروسافت اپل رو نجات داد.
گیتس حالا یکی از بزرگترین ساکنان زنده این کره خاکیه. شاید در کمتر از یه دهه، وقتی فلج کودکان که دومین مریضی بشریته، با مایه کوبی به طور کامل نابود و ریشه کن شه، بیل این حق رو داره رهبر گروهی باشه که آخرین ضربات رو وارد میارن. و چه روز با شکوهی هستش.
داستان مالاریا کمی سخت تره. اما با بهبود سلامت همه آدما، این می تونه بزرگترین رقابت باشه.
اینجا دلمون نمی خواد تموم فضایل و خوبیای استیو جابز رو نفی کنیم، اما اونا دیری نخواد پایید. زمان طولانی پس از اینکه آی دیوایسا فراموش شن، فضایل و خوبیای بیل گیتس در مورد بشردوستی بسیار بیشتر از کارای ایشون در مایکروسافت در خاطر خواهند موند و زنده می مانند.
تولدت مبارک بیل. برات آرزوهای خیلی بیشتری از این داریم.
