جنگ «سوم» (Somme) در جنگ جهانی اول به عنوان یکی از خونین ترین نبردهای تاریخ بشر شناخته می شه که طی اون بیشتر از یه میلیون نفر کشته یا زخمی شدن و این جنگ نام خود رو به عنوان مرگبارترین عملیاتای جبهه غربی جنگ جهانی اول در تاریخ ثبت کرد.
چیزی که در بحبوحه این جنگ ندیده گرفته می شه اینه که سومین فاز این عملیات تهاجمی ۱۴۱ روزه با ورود تانکا به میدون جنگ همراه بود. هر چند تاثیر مستقیم نظامی تانکا در ۱۵ سپتامبر ۱۹۱۶ تقریباً قابل چشم پوشیه اما در چند سال کوتاه پس از اون، تانکا از یه نوآوری پرزحمت و سنگین و در برابر خرابی همیشگی به یه پلتفرم موثر تبدیل شدن که در ادامه قرن بیستم یکه تاز میدانای جنگ بودن.
تا به امروز زره سنگین و بزرگ این تانکا تغییر زیادی نداشته اما چهره جنگ در یکصد سال گذشته و به طوز خاص در بیست سال گذشته تغییرات زیادی رو تجربه کرده. پس تانکا چیجوری تونسته ان خود رو تا این حد به عنوان یه بازیگر اصلی و همیشگی در میدانای جنگ حفظ کنن؟ واحدهای تحقیقات نظامی در سراسر جهان واسه پاسخگویی به این سوال تلاش می کنن.
ربط داشتن با آینده
از همون اول، یه چیز به طور کاملً روشنه و اون این که همه کارشناسان نظامی می گن که تانکا در سال ۲۱۱۶ هم واسه قرن دوم خود بازم در میدانای جنگ هستن. جون پادی از شرکت BAE Systems بریتانیا عقیده داره که حضور تانکا در میدون جنگ به دلیل ربط داشتن اونا با وجود جنگا مربوط بوده و به دلیل پیچیدگی میدانای جنگ امروزی و وسعت بسیار وسیع تری از تهدیدات بازم تانکا در میدون جنگ هستن.
ایشون در این باره اینجور میگه:” من شک نداشته باشینً درزمان ۱۰۰ سال آینده هم نقشی واسه تانکا و زره پوشا قایلم، به همون اندازه ای که در ۱۰۰ سال گذشته اهمیت داشتن و شاید بیشتر. تانکا مانند بوکسورهای سنگین وزن هستن، می تونن مشتای سنگینی وارد کنن، و در طرف دیگه می تونن ضربات سختی رو هم تحمل کنن و این موضوع بازم وارده، اما نقشای بسیاری زیادی دیگری هم واسه زره پوشا هست”.
اختلاف با وجود قدیمی زره
وجود زره می تونه در آینده خیلی فرق داشته باشه. تانکا و زره پوشای مدرن از سیستمای حفاظتی بسیار پیشرفته و زیادی سود می برن اما با ساخت زرهای جدید، سلاحای نفوذ کننده در زره بهتری هم ساخته می شه.
هر چند اضافه کردن بر وزن زره باعث بهتر شدن شرایط حفاظتی تانک می شه اما این موضوع باعث کاهش سرعت و چابکی خواهد گردید و هزینه های پیشرفت و قرار گرفتن رو هم اقزایش میده. اینجوری دیگه این اصل که زره بیشتر به معنی حفاظت بیشتره و در یکصد سال گذشته همیشه مهم بوده دیگه موضوعیت و مهم نیس.
امروزه روشای دفاعی و حمایتی قعالی در زره پوشا به کار برده می شه که می تونن تهدیداتی که به سمت ان میان رو از بین برده یا دستکم شدت تخریب اونو کم کنن.
تکنولوژیای جدیدی هم وجود دارن که زرهای قوی تر رو با وزن بسیار کمتری نسبت به گذشته ترکیب کردن که نیاز به زرهای سنگین منو مرتفع کرده و سرعت و چابکی تانک رو هم بهتر کردن. تکنولوژیای پنهانکار و سیستمای موتوری مدرن که گرمای تولیدی به وسیله موتور رو کاهش میدن هم می تونن بدون نیاز به افزایش مقدار فلز این تانکا، موندگاری اونا رو به مدت بیشتری در میدون جنگ تضمین کنن. از این رو شناسایی تانکا و زره پوشای آینده خیلی سخت تر بوده و هدف قرار دادن اونا هم به همون اندازه مشکل میشه.
ظهور رباتا
البت بهترین راه واسه بهبود باقی موندن اینه که از همون اول چیزی یا کسی رو در خطر قرار ندیم و خیلی از زره پوشای نظامی بدون سرنشین هم همین هدف رو دنبال می کنن. از خیلی از حولوحوش، این موضوع افزایش گرایش به سمت اتوماسیون بیشتر زره پوشا توجیه می کنه که به تولید پهپادها و یا برجکای چرخان بدون سرنشین یا زره پوشای با خاصیت کنترل از راه دور در چند دهه گذشته منتهی شده.
به نظر می رسه این روش بازم ادامه داره و شاید روزی برسه که تنها رباتا در میدون جنگ حضور داشته باشن که به این زودیا اینجور هدفی ممکن نمیشه.
چادی در این باره میگه:” به نظر من آینده ای مانند ترمیناتور رو تماشاگر نخوایم بود که آدما رو کلا از جایگاه اراده کردن دور کنه.
در مقابل رباتا به اپراتورهای انسانی کمک می کنن که درک بهتری از میدون جنگ داشته و همزمان هم اونا رو از تیررس خطراتی که به اونا آسیب جدی وارد می کنه دور نگه دارن”. اینجوری رباتا جزئی پیشگیری ناپذیر از ارتشا و عملیاتای نظامی زمینی آینده هستن و از این روش هم تلفات نیروها رو کاهش داده و هم با دقت در هدفگیری و حس کردن خطر، تلفات جانبی و غیرضروری مانند کشته شدن غیرنظامیان رو به کمترین حد ممکن می رسونن. اما در این مورد هم تصمیم پایانی با آدم میشه و چیزی به عنوان سلاحای تموم خودکار و به طور کاملً جداگونه نداریم.
توپای لیزری و پرتوهای مرگبار
پس اگه هنوز رباتای قاتل فاصله زیادی با ما دارن، در مورد سلاحای لیزری که نمونه اونا رو در فیلمای علمی تخیلی دیده ایم تکلیف چیه؟
پادی در این باره اینجور میگه:” در این مورد هم خیلیا با موفقیت خود رو نشون دادن و سلاحای لیزری و تولید کننده انرژی داغون کننده به وسیله بخش نظامی و صنعتی تولید شده و این دو بخش در حال سرمایه گذاری بیشتر در این بحث هستن”. ایشون عقیده داره که قسمت بزرگی از گرایش به این بخش در نتیجه ترس از لوازم نظامی هوایی بدون سرنشین بوده و گر چه بعید انگار سیستمای لیزری به زودی جای لوازم تهاجمی تانکا رو بگیرن اما دستکم در بخش دفاعی و حفاظتی تانکا می تونن بسیار موثر باشن. مطمئنا با گسترش لوازم نظامی الکتریکی مانند پرتوهای خراب کننده و توپ های لیزری، تا همین چند وقت دیگه که خیلی هم دور نیس تانکا از قدرت خیلی بیشتری نسبت به گذشته بهره مند هستن.
شکل تانکای آینده
شکل آشنای زنجیردار، لوازم نظامی پوشیده، موتور در قسمت عقب تانکا از وقتی که شرکت رنو در اواخر جنگ جهانی اول اولین تانک رو وارد میدانای جنگ کرد بازم بدون تغییر مونده اما خیلی از نمونه های جدید شباهت بیشتری به کاوشگرایی دارن که در مریخ استفاده شدن تا پلتفرمای نظامی که به زمین وابسته ان. انگار در دنیای آینده هیچی مقدس انگاشته نمی شه؛ تانکای ۲۱۱۷ به احتمال زیاد چرخدرا هستن و نه زنجیردار و این چرخا هم شایدً در انتهای پاهای دراز و انعطاف پذیری مانند پای مورچه هستن.
پیش بینی شکل زره پوشای آینده به اندازه پیش گویی در مورد تهدیداتی که اونا رو تهدید می کنه مشکل میشه اما انگار روش ها و قوانین سنتی و مقدس الان باید کنار گذاشت شن، دنیایی که در اون هر روزه مقدار بیشتری زره به تانکا اضافه می شد به پایان رسیده. اینجوری تانکای آینده می تونن هیولاهایی بسیار متفاوت و البته بسیار ترسناک تر از پسرعموهای امروزی شون باشن.
